٭ شايد براتون اين سوال پيش اومده باشه که چرا اسم وب لاگ رو « کاپيتان نمو » گذاشتم. اين موضوع بر ميگرده به چندين سال پيش. اون موقع که در خدمت مثلا مقدس سربازی بودم. تو گروهان معروف شده بودم به اين اسم. از شما چه پنهون از اين اسم خيلی خوشم اومده بود. اون موقع اصلا فکرشم نمی کردم که يه روزی واقعا يه چيزی شبيه کاپيتان نمو بشم و در طول دو سال که رو يه پروژه کار ميکردم مجبور بشم حدود ۲۵۰ روزش دريا باشم. ماموريت های دريا برام جالب بود و شبهای خاطره انگيزی داشت.
يه خاطره از دوران سربازيم يادم اومد. نمی دونم چی شد که يهو با فرمانده گروهان لج کردم و حاضر نشدم که برای رژه پايان دوره آموزشی ريشم رو بتراشم. حسابشو بکنين که تو يه گروهان ۱۰۰ نفری که همه ريش ها رو تراشيده بودن يه سرباز کوچولو اون گوشه تو رديف ۵ ايستاده باشه که يه ريش مشتی گذاشته با يه سبيل خفن. يادم نميره که واسه همين کارم قبل از رژه و موقع تمرين حسابی تنبيه شدم و مجبورم کردن که حدود دو هفته از پادگان خارج نشم ، تا دلتون بخواد دور ميدان رژه رو بشمار ۳ دويدم. حالا شانس آوردم که مثلا قرار بود که افسر بشم وگرنه حتما بازداشت مي شدم.
من از دوران سربازی فقط آموزشی رو گذروندم و بعدش رفتم سرکار. بيچاره اونايی که مجبور بودن دو سال از بهترين دوران زندگيشونو تو اون لباس بگذرونن. تازه بعد از تموم شدن خدمت به هر کس و نا کسی واسه پيدا کردن کار رو بزنن. با چه اميدی وارد دانشگاه ميشيم و با چه پشتکاری درس می خونيم ، تو آزمايشگاه با انواع و اقسام مواد شيميايی که اکثرا سرطان زا هم هستن کار مي کنيم ، به اين اميد که وقتی فارغ التحصيل ميشيم بريم سرکار و بتونيم حداقل خرج خودمونو در بياريم. بزرگترين شانس زندگيم شايد اين بوده که بعد از تموم شدن درسم کار برام آماده بود. شايد باورش مشکل باشه ولی بايد بگم که از همکلاسيهام فقط من و يه نفر ديگه تونستيم کاری که در ارتباط با رشته تحصيليمون هست پيدا کنيم. بقيه يا الان دارن تو بازار آزاد کار می کنن يا تو خونه نشستن و دارن بچه داری می کنن. بعضي ها هم که مشکل پسند هستند منتظرند يه شاهزاده سوار بر اسب سفيد (بنـز سفيـد) بره سراغشون که بقول معروف برن خونه بخت.
تا يادم نرفته از لامپ عزيز تشکر کنم که با اين اديتور فارسی يا به قول خودش لامپونويس فارسی برای نوشتن در وب لاگ زحمت مارو کم کرد.