٭ آرزوهـای محـال!!!
ساعت چهار صبح ، تنها ، يه ليوان چای داغ ، يه زير سيگاری پر از خاکستر ، يه دود که رقص کنان از جلوی مونيتور ميگذره ، موزيک دلنشين If I could tell you از Yanni ، ذهن مشغول از افکار پراکنده ، تعجيل در تموم کردن يه کار ، افسوس فقدان خيلی از چيزها ، مرور آرزوهای محال.

بعد از چند روز اينترنت اينجا سروسامانی گرفت. منتظر ايميل بسيار مهمی از استراليا بودم. وقتی خوندمش حسابی اعصابم بهم ريخت. تعجب Mike از اين همه ضعف و کمبود امکانات برای کارشناسان ايرانی. وقتی براش نوشتم که آدرسها و لينکهائی که برام ميفرسته رو نمی تونم ببينم ، اطلاعات مورد نظرش اصلا در ايران وجود نداره ، به خاطر يه سری زيرآب زنی و خراب کردن ذهن رئيس اداره نمی تونم تحقيقم رو اونجوری که می خوام انجام بدم ، با اظهار تاسف برام نوشت که تو چطور داری کار می کنی؟ پس اين اطلاعات قبلی رو چی جوری جمع کردی؟ چرا برای يه محقق امکانات کافی مهيا نيست که بتونه کارهاش رو انجام بده. موندم جوابش رو چی بدم. واقعا عاجزم که جوابی براش بفرستم.

اين روزها باز هم آرزوهای هميشگيم اومده سراغم. شايد بعضيهاش يه کم مضحک باشه ولی خوب آرزو هست ديگه. می خواين براتون بگم؟؟؟

ايکاش روزها به جای ۲۴ ساعت ، ۳۰ ساعت بود.
ايکاش هفته به جای هفت روز ، ده روز بود.
ايکاش می شد بصورت باينری تقسيم شد و يکی عين خودمون بوجود آورد.
ايکاش اينجا کسی رو داشتم که بتونه تو کارها کمکم کنه.
ايکاش وقتش رو داشتم تا مقالات جالبی که دارم رو اينجا بنويسم.
ايکاش اونقدر سرعت اينترنت خوب بود که می شد در کمترين زمان ، اطلاعات مورد نياز رو دريافت کرد.
ايکاش اونائی که به نيمه خالی ليوانی به اسم اينترنت نگاه می کنند ، يه کم هم به جنبه های مثبت اون فکر می کردند.
ايکاش هرگز اين وبلاگ رو نمی ساختم و فقط به خوندن وبلاگهای مورد علاقه اکتفا می کردم.
ايکاش مثل کاپيتان نموی واقعی با يه عده از ياران بی ريا برای هميشه خشکی رو ترک می کردم و در دامان دريا برای خودم زندگی جديدی می ساختم. جائی که دو رنگی و ريا در اون جائی نداره.
ايکاش اون دوستم کج خلقی من رو به خودش نسبت نده و فکر نکنه که ازش دلخورم.
ايکاش می تونستم وبلاگهای مورد علاقه رو هر شب بخونم و برای خوندنشون مجبور نشم ده بار Refresh کنم.
ايکاش زمان دانشجوئيم ، فرصتها رو غنيمت می شمردم و از دست نمی دادم.
ايکاش قدر محبتی که در گذشته نثارم شده بود می دونستم و الان افسوس اونرو نمی خوردم.