٭ انسـان و حيـوان (۳)
چنين به نظر می رسه که انسان از يکی از جنبه های زيستی در جانوران بخوبی پيروی کرده و اون رو دقيقا مطابق با سليقه خودش تغيير داده و از اون به عنوان عاملی برای رسيدن به اهداف جاه طلبانه خودش استفاده می کنه.
در عالم جانوران قانون تنـازع برای بقـاء حاکم هست. طبق اين قانون آندسته از افراد جامعه که شايستگی زندگی ندارند از گردونه حيات خارج ميشن و ادامه حيات در اختيار گروهی قرار ميگيره که صلاحيت داشته و قويتر هستند. در تعيين قلمرو ، تنها افراد قويتر می تونن قلمرو داشته باشند. در توليد مثل هم تنها افراد قوی و دارای قلمرو شايستگی دارند که ادامه بقاء نسل رو بعهده داشته باشند. در اين قانون افراد ضعيف بايد جا رو برای افراد قوی باز کنند. اين پديده در واقع از نظر ژنتيکی توجيه پذير است. بدين ترتيب که با خارج شدن افراد ضعيف و به دنبال اون خارج شدن ژنهای فرسوده و ضعيف ، نسلی که در آينده بوجود مياد ، هم از والدينی هستند که دارای بهترين و سالمترين ژنها هستند. اين به معنای پايداری بيشتر در بقـاء اون گروه از جانوران هست.
در جامعه بشری اين قانون کاملا قالب عوض کرده. با يک نگاه کلی بر قانون حاکم بر جهانی که امروزه در اون هستيم و در اون زندگی ميکنيم ، به اين نتيجه می رسيم که:

ـ بهره برداری از طبيعت و منابع خدادی که حق همه مردم جهان هست ، در اختيار گروهی قرار گرفته که به ناحق خودشون رو برترين مردم می دونند و معلوم نيست که منبعی که اونها رو بهترين معرفی کرده کجاست.

ـ مردم يک قسمت از دنيا بايد کار کنند ، در بدترين شرايط زندگی کنند و از تموم ثروتهای موجود در خاک خودشون محروم باشند ، تا گروهی در اون سر دنيا زندگی راحتی داشته باشند.

ـ ...