٭ فاصله بين ادعا تا عمل چقدره؟؟؟
به نظر من خيلی زياده. خيلی از ما ها در خيلی از زمينه ها ادعا داريم. مخصوصا در رفاقت و دوستی. طوری برخورد می کنيم که به دوست هامون بقبولونيم که ما آخر رفاقت و معرفت هستيم. در حاليکه بارها و بارها اتفاق افتاده که در اثبات چنين ادعاهائی وامونديم. شايد فکر کنين در حال حاضر موضوعی پيش اومده که اين مطالب رو دارم می نويسم. بايد بگم که نه ، اتفاقی نيفته ، مدتها بود که قصد داشتم اين رو بنويسم.
خوب به خاطر دارم که يکی از دوستان مدتی پيش چنان دم از دوستی ميزد که هاج و واج مونده بودم. برام قابل قبول نبود. شايد ظالمانه باشه که بگم برای اثبات چنين ادعائی مجبور شدم وحشتناک ترين امتحان ممکن رو ازش بگيرم. تو وبلاگم يه اشاره کوچکی هم بهش داشتم. کامنتهای جالبی برام نوشته شد. بيشتر دوستان معتقد بودند که کار درستی نيست و نبايد برای اثبات محبت کسی طرف رو امتحان کرد. بايد بگم: دوستان عزيز ، وقتی چيزی از حالت نرمال خودش خارج شده باشه و شما در قبال چنين موقعيتی ناگزير هستين که همين اظهارات رو داشته باشيد ، بايد امتحان کنين. بايد ببينين آيا درست هست که شما هم همون ادعا و اظهارات رو داشته باشين؟
بارها برای خودم اتفاق افتاد که خامی کردم. يکه تازی کردم و در اوج ابراز خواسته هام و بيان احساسم در پرتگاه سقوط کردم. بنابراين لاجرم و عليرغم ميل باطنی مجبور شدم اون امتحان رو بگيرم و چقدر خوشحال شدم وقتی ديدم در کمتر از يه ماه ، طرف کم آورد و معلوم شد همه اون حرفها حاصل يه جوشش و يه حس زودگذر بيش نبود. اين احساسات زودگذر هميشه هست و بايد کنترلش کرد. هر چند که مطمئن هستم در حال حاضر اين احساس گذرا گريبانگير يه نفر ديگه شده و اميدوارم که زودتر بفهمه داره چيکار ميکنه. اينجا از همون جاهائی هست که بايد سکوت کرد و صبر کرد تا کسی که وارد بازی شده ، خودش از استراتژی همبازیش ، متوجه خودش و تاکتيکش بشه.

کلام آخـر؛
کـی بايـد از تجاربی که با هزار دردسر بدست آورديم و براشون کلی هم هزينه کرديم استفاده کنيم؟