٭ وقتی در رسيدن به چيزی ناکام ميشيم ، بجای اينکه زانوی غم بغل کنيم و زبان به شکوه و شکايت از خدا باز کنيم ، بهتره کمی فکر کنيم و دليلش رو بفهميم. همه ما به اندازه لياقتمون از رحمت خداوند بهره مند ميشيم. شايد صلاح در اين باشه که اون چيز رو هيچوقت نداشته باشيم. گذشت زمان خيلی چيزها رو روشن ميکنه و دير يا زود پی به دليل اين ناکامی خواهيم برد.
در روابط بين افراد هم همين قضيه صادق هست. دل کندن از کسی که دوستش داريم خيلی سخته. زمان لازمه تا بشه همه چيز رو فراموش کرد. در چنين مواردی دو حالت بوجود مياد. يا ما اونقدر لايق نيستيم که اون فرد رو در کنارمون داشته باشيم يا اينکه طرف مقابل لايق اين محبت و عشق نيست. اينکه کدوم حالت قضيه درسته ، با گذشت زمان معلوم ميشه.
بله ، گذشت زمان و صبر کردن. صبر کردن چيزیه که خيلی با اون آشنا هستم. صادقانه بگم که دليل بسياری از ناکاميهام رو با همين صبر پيدا کردم و الان خدا رو شکر ميکنم که تنهام نگذاشت و من رو به حال خودم رها نکرد.

معتقدم خدا علاوه بر بهشت و جهنمی که در اون دنيا ساخته ، يه بهشت و جهنم هم در اين دنيا داره. مطمئنا تا تقاص بديهامون رو در اين دنيا نديم ، به همين راحتی به ديار ديگه نميريم.

پس بهتره همه چيز رو بخدا واگذار کرد و هميشه گفت:
خـدايـا ، تـوکـل بـه تــو